Жовті всі клени, у фарбах осини,
Грона криваві в гіллі горобини,
Небо синіє... В північні години
Дощ з догоряючих зір.
В травах пожовклих – ниток не злічити,
Людям ніколи більш тонших не звити,
Айстр у саду найостанніші квіти –
Осені тоскний убір.
Осінь прибралася в сонце й калину,
В золоті – листя, нитки – у перлинах,
З ліри її витікає невпинно
Струнний глухий перебір.
Душу травмують вловимі ледь звуки –
І самохіть опускаються руки, –
Родять у серці вони жальні муки,
Осені пісню плачу.
Родиться пісня і в вічність спливає
Разом з листками, що клен отрясає,
З сонцем, що в листях дерев догоряє,
В перших краплинах дощу...
Натальля Арсеньнева
Жоўтыя клёны
Жоўтыя клёны, у фарбах асіны,
Гронкі крывавыя ў вецьці рабіны,
Сіняе неба... Ў начныя часіны
Дождж з дагараючых зор.
Ў травах пажоўклых бліскучыя ніці —
Людзям ніколі танчэйшых ня зьвіці,
Астры астатнія ў садзе – ня рвіце:
Восені гэта убор.
Восень, прыбраўшыся ў кроў і у сонца,
Ў золата – лісьце, ў жамчуг – валаконцы,
Зь ліры сваей здабывае бясконца
Струнаў глухі перабор.
Раняць душу ледзьве чутныя гукі –
Самі сабой апускаюцца рукі, –
Родзяць у сэрцы жальлівыя згукі,
Восені песьню-жальбу.
Родзіцца песьня і ў небыт сплывае
Разам зь лістамі, што клён абтрасае,
З сонцам, што ў чырвані дрэў дагарае,
Зь першаю кропляй дажджу...
