Бувають миті – смуток всюди,
Душа і ниє і болить;
Вогонь пекельний палить груди,
І нічим той вогонь залить.
В такій хвилині многотрудній
Немилим робиться життя,
Прокляв би весь цей світ злолюдний
І серця рідного биття.
Прокляв би світ, буття, і долю,
Усе б на ліс сухий послав,
І дав би думам спати вволю,
І сам би спав, навіки спав.
Янка Купала
Бываюць хвілі
Бываюць хвілі горкіх жаляў,
Душа і ные, і баліць;
Агонь пякельны грудзі паліць,
I нечым той агонь заліць.
У гэткай хвілі цяжкай, труднай
Нямілым робіцца жыцьцё,
Пракляў бы цэлы сьвет злалюдны
I сэрца роднага біцьцё.
Пракляў бы сьвет, і быт, і долю,
Усё б на лес сухі паслаў
I даў бы думам спаць уволю
I сам бы спаў, навекі спаў.
