Ёсць сувязі, якія ніколі не могуць быць парваныя.
Расцем, як два дрэвы, побач з’яўляюцца новыя дрэвы розных парод, а мы, аказваецца, дзесьці так зрасліся карэннем, што ўжо не можам пасунуць свае галіны ў іншы бок і пачынаем сплятаць іх і ўрастаць адзін у аднога.
Кожная шурпатасць завучана на памяць, але гэтыя неразрыўныя абдоймы ўсё адно прыемныя.
У кожнага сваё жыццё: прыходзяць вёсны, з’яўляюцца новыя пагоны, але калі ў аднаго з’яўляецца дупло – дзюрка ў грудзях, а боль прарастае галінамі, прабівае яго цела, то і іншы не можа не адчуць гэта: як вясной па целу бягуць сокі, так цяпер прымушае курчыцца і стагнаць-рыпець ток болю іншага.
Бывае так, што ўсё навокал знікае, далягляды зацягвае туманам ці здарыцца страшэнная навальніца, а адно з двух дрэваў завальваецца набок, то тады другое дрэва яго трымае, каб першае не звалілася зусім.
………………………………………………………………………………………………
Яны былі сябрамі, братам і сястрой, маці і сынам, бабуляй і ўнукам, хлопцам і дзяўчынай, ворагамі, палюбоўнікамі і здраднікамі. Але ніколі не маглі дакладна вызначыць свае адносіны адно да аднога. І не маглі закахацца адзін у аднога адначасова.
Яго сімвал – дрэва. Яе – крыж. Ён вымушаны несці яе прысутнасць на сабе як свой крыж. Яна, яе крыж, яе лёс – зроблены з яго, з дрэва.
Яны – проста адное пароды. Яны – дрэвы.
те, що було перекладено перекладачем, мені дуже сподобалось.. безсумнівно, в літературному рідному варіанті це ще краще! але суть залишається суттю. мене вразило - цікаво написано !
Жывіца відповів на коментар $previous_title_comm, 01.01.1970 - 03:00
