О Спарти дочки! Ви - гордість Афіни!
Невже ж то забули, як варвари злі
Сестру вашу вкрали, її дух зломили?
Та ви стоїте, наче мертві в цій мглі.
Лиш 5 вас лишилось... Ви смерть оминули,
А біль не вщухає, руйнує вас грім.
Ви все стоїте, благородні споруди,
А одяг ваш меркне у сяйві страшнім.
Невже не впізнали? Сестра я вам рідна,
Яку ви згубили. Я з дальніх країв.
І франків, і скіфів ростить була згідна,
Але моє місце між ваших рядів.
Злочинці - герої, а з варварських вен
Струмком тече кров, як і грецька колись.
Та молодість в сяйві священних знамен
Повстане, щоб ваші теж сльози лились!
(оригінал)
Ω Σπαρτιάτισσες Κόρες της θείας Αθήνας κορώνες,
Ω Καρυάτιδες, έφυγε, κλέφτες και βάρβαροι πήραν
Την αδελφούλα σας, μείνατε πέντε, τα ολόρθα κορμιά σας,
Από το θάνατο ασκέβρωτα, ο πόνος βαθύτερ’ ακόμα
Κι από το θάνατο σκέβρωσε, βόγγος και κλάψα η φευγάτη.
Κι αντιβροντήξατε εσείς και γινήκατε βρύσες του θρήνου,
Οι δυνατοί κ’ οι τρισεύγενοι στύλοι, και μια τρικυμία
Τους δωρικούς σας χιτώνες ανέμισεν άγρια σα σκιάχτρα!
«Ω Καρυάτιδες, δε με γνωρίζετε; Ξένη δεν είμαι,
Από τα ξένα αν εγύρισα. Είμαι η χαμένη αδελφή σας,
Ξαναγκαλιάστε με, ο τόπος μου εδώ με προσμένει σα θρόνος.
Φράγκοι, Αλαμάνοι και Σκύθες το γάλα μου βύζαξαν όλοι,
Ήρωες γινήκαν οι κλέφτες, και τώρα του βάρβαρου η φλέβα
Από το αίμα χτυπάει τα’ ακριβό των πατέρων Ελλήνων.
Από του κόσμου τα νιάτα ξανάνθισα, κλέφτρα, σας φέρνω
Την ιερή φλόγα αρχαία σε νέο καλάμι κρυμμένη!»
Κωστής Παλαμάς
Γενάρης 1902
