..to było tak gdybym zmagałam się ze sobą.. krok po kroku.. wydech po wdechu.. tak.. naturalnie zmagałam się ze sobą..
a tak naprawdę, po prostu przeżywałam swoje kolejne życie, które, jak mi się wydawało dobiegało swego logicznego końca.
tam daleko..i tuż obok.
24 rok życia..biegnę..
tak naprawdę to wszyscy biegniemy ku swojej śmierci.. "przestań już tego się bać! nie możesz tego w żaden sposób uniknąć..bynajmniej nie w tym życiu i nie w ten sposób!" - tak słyszałam w głowie, mówiłam tak do swoich oczu, do dwóch pojedynczych swoich oczu..
zagubiona w myślach, zaplątana w niebie..
czy ja wiem co to znaczy miłość i czy nadaję tym słowom, które wymawiam.. prawdziwego, poprawnego sensu..?
czy to co robię..doprawdy jest dla mnie ważne..,warte..,sensowne..?
wszędzie szukam tego sensu..Zaraz, na następnym sympozjum będzie prezentacja na temat sensu życia..mam ochotę wsłuchać się w każde słowo, w każdą literkę, by potwierdzić sobie, jeszcze raz, że go nie ma..by skończyć z tym narzekaniem i udać się do najbliższego szpitalu, położyć się przed drzwiami i leżeć tam..dopóki nie przyjmą mnie na oddział. I już nigdy więcej stamtąd się nie wydostać. Czytać tylko te książki, które dla mnie będą interesujące. Robić tylko, ale to TYLKO TO, co będę chciała..ryczeć cały dzień, bez przerwy na obiad..
nawet zgodzę się na elektrowstrząsy..
jest już za późno na cokolwiek..
jestem zmęczona i wyczerpana.
rozerwana i pogrzebiona.
Mam dość tego.
Przeklęta zima..??
Wątpię.
To się zaczęło jeszcze 3lata temu..i jest już najwyższa pora z tym skończyć.
poza tym jest OK. Mam nowe butki i mandarynki
