Ліс шумів... Ледве чутними гуками
гомін сосен високих спливав.
Вітер дивно-пригожими звуками
спів і шепіт нові викликав.
За комлями ялинок червоними
грав осінній захід блиском вод.
Далечинями неба бездонними
випливав білих зір хоровод.
А між ними стежками невидними
сходив місяць в імлистій габі.
І цей вечір малюнками рідними
викликав дивний відгук журби.
Хвиля смутку з гіркими печалями
запливала у душу мені...
Так туман неосяжними далями
заливає розлоги земні.
Натальля Арсеньнева
Лес шумеў
Лес шумеў… Ледзьве чутнымі гукамі
гоман соснаў высокіх сплываў.
Вецер дзіўна-прыгожымі згукамі
новы шэпт, новы сьпеў выклікаў.
Між камлямі хваінаў чырвонымі
зьзяў крывавы асеньні заход.
Далячынямі неба прадоннымі
выплываў белых зор карагод.
А між імі, з усьмешкай халоднаю,
ўсходзіў месяц, прыбраны ў імглу.
Гэты вечар малюнкамі роднымі
выклікаў нейкі смутак, тугу.
Смутак рос, калыхлівымі хвалямі
плыў а плыў у душу ён маю…
Так туман, неабсяжнымі далямі,
залівае увосень зямлю.
