Я тут з Дивина да ву Омшына

Да  занис  во,  ха,
7ина  жэ  краск

В  Дни,  когда  Хрыста
Распинала  твар,
Вспомним  нимб  хоть  свят
Да  на  образах.

Ибо  Хто  щэ  скаж
Вам  про  ту  СкрыЖаль,
Шо,  на  жаль,  улад
Ны  згубыв  ж  ятвяг.

Я  иду  в  поля.
А  кругом  канав.
А  всэ  выкось  на  жаждзет  жыдава.
И  но  лиш  в  Минтай
Нету  ш  Косара  й.
Да  вот  розум  мал  щэ  оставсь.

И  я  вам  подам
Счас  совет  жэ  прам,
Ек  и  как  саджаць
Бульбочку  ва  как  сь.

Гот  бесись  но  ж  влад  
Са  и  фси  ныщасн:
Гой-ё-ёй  горлань.
Як  гэт,  мов,  жыць  так
Да  ва  янавах  ва  балотныя  ль
Без  картошачки.  Да,  гаротныйи  зь.

Так  посию  зь  сцясь
Я  й  цвыты  ва  ямц.
А  кругом  ныма  ж
Да  в  мяне  й  ни  й  зь  краск.
Подывысь  зе,  гад,
Хоць  на  фатаграфь
Да  увбач,  мо,  яки  сляда.

Шо  цвыло  гонды  во  ф  кого.
Да,  поля  колосальн.
И  пыщеть-свыщеть
СоловИ  хоть  в  Вась,
Шо  но  ж  сиднем  сыдыть  во  й  зар  з.

Эх,  щыбэчэ  пташына  в  Мняв!  
Тилькы  сь  пчилок  ны  с  миллиард
Ув  цвытах  спакваля.
Бо  и  груш  старых  с  пар  щэ,  глянь,
Я  зь  оставыв  ля  шпань.  

адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=663285
Рубрика: Філософська лірика
дата надходження 01.05.2016
автор: Кобзар Лаборськый