"Я разумею i магу адчуць:
Знайшоў сярод гнiлля и бруда
Магутны самародак
Золата" - так ён сказаў.
"И бляск яго запоўнiў пустач
у розуме i ў свядомасцi.
Як сонца ён блiшчау, магутны,
у маiх руках, унутры мяне.
I было шмат для аднаго.
I я пачаў дзялiць дабро,
кавалачкi яго хаваючы
ў незнаёмых, непрывабных формах.
Таму не знойдзена дагэтуль".
У здзiуленнi тыя, хто знаходзiць
пакiнутыя iм ашчэпки-тайны,
што бачаць прад вачами ртуць
и адыходзяць прэч.
Другiя, што не маюць ведаў у металах,
атручваюцца ртуццю.
"Яны не разумеюць Золата"-
так думаў ён.
За iм iдуць:
Знаходзяць ртуць - и памiраюць.
I Золата ў руках яго не меньшае.
адреса: https://www.poetryclub.com.ua/getpoem.php?id=576623
Рубрика: Философская лирика
дата надходження 23.04.2015
автор: Антон Чайчиц