Я знов побачив край мій милий,
Де ранішні роки пройшли:
Там стіни мохом поросли,
Веселкою шибки горіли.
Усе в пилу. Було мені
Так сумно, сумно в тишині.
Я в сад пішов... Все глухо, дико,
Усе травою заросло.
Нема того, що там було.
І тільки напис «Вероніка»
Різьбивсь у липи на корі, –
Очам про час той говорив.
Міцній же дерево безцінне,
Як монумент живи, вставай
І в небо напис піднімай.
Хай нерухоме слово лине, –
Несе щоночі і щодня
Все вище дороге ім’я.
Максім Багдановіч
Ізноў пабачыў я сялібы
Ізноў пабачыў я сялібы,
Дзе леты першыя прайшлі:
Там сьцены мохам парасьлі,
Вясёлкай адлівалі шыбы.
Усе ў пылу. I стала мне
Так сумна, сумна ў цішыне.
Я ў сад пайшоў... Ўсё глуха, дзіка,
Усё травою зарасло.
Няма таго, што раньш было.
I толькі надпіс «Вэраніка»,
Па ліпе ўрэзаны ў кары,
Казаў вачам аб тэй пары.
Расьці, ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумэнт жывы, ўставай
I к небу надпіс падымай.
Хай нерухомы словы сьпева:
Чым болі сходзіць дзён, начэй,
Тым імя мілае вышэй.
